Voordat we elkaar om 9.00 uur aan het ontbijt zouden treffen, maakten Tanja en ik al een wandelingetje door een nog vrij rustig De Koog en liepen via het Wandelpad Zeereep weer richting hotel.
De rest van het gezelschap ontmoeten we op de afgesproken tijd in de ontbijtzaal.
Daarna belegden we een dienst in de hotelkamer van de familie H., die de ruimste kamer hebben (later op de dag overigens nog een) en aten daarna wat Flakkeese en andere lekkernijen bij een kop koffie of thee.
Daarna vonden we het wel tijd om een eindje te gaan rijden en lopen.
Onze eerste stop was bij De Sluftervallei, een brak kweldergebied met een open verbinding met zee - uniek in Nederland!
Het gebied is in 1858 ontstaan, toen de zee bij stormvloed drie gaten in een nog jonge dijk sloeg. Er ontstonden diepe geulen, waardoor het zeewater ver de zandvlakte in kon stromen. Tot 5 keer toe werd geprobeerd de gaten in de dijk te dichten, tevergeefs. De laatste poging was in 1925. Natuurbeschermers hebben zich vervolgens over het gebied ontfermd.
Doordat het gebied regelmatig door zout water werd overspoeld, is er een buitengewoon mooi terrein ontstaan waarin op rustige momenten wat poelen en slootjes liggen, maar dat bij hoge waterstanden een flinke binnenzee wordt. Hier gedijen dan ook alleen planten die bestand zijn tegen zout water.
In de maanden mei en juni zorgt de grasanjelier voor een roze gloed, in juli en augustus is het de lamsoor die de kwelders lila kleurt.
We legden het van alle kanten vast en genoten daarna van een broodje in de zon.
Vervolgens reden we door naar De Cocksdorp, of beter gezegd ten noorden van het dorp, naar het puntje van het eiland, waar we de enige vuurtoren van Texel vonden. Het water eromheen heet het Eierlandse Gat en is volgens de reisgids gevaarlijk. Tussen 1848 en 1860 strandden hier ruim 70 schepen. In 1863 werd er een vuurtoren gebouwd, op een duin van 20 meter hoog. Bij de eerste zware storm in de volgende winter, stortte de toren al in. Eind 1864 was de tweede toren klaar.
Helaas was de toren gesloten en konden we dus niet de 118 treden opklimmen voor een prachtig uitzicht op 47 meter hoogte. Ook de kogelgaten uit de 2e Wereldoorlog, ontstaan bij de Georgische opstand in april 1945, hebben we gemist.
We liepen een rondje over het strand, zochten leuke schelpen en probeerden de zelfontspanner uit.
Eerst een testfoto...
... en daarna voor het echie!
In de verte zagen we Vlieland liggen. Komende week is alleen een enkele reis Vlieland mogelijk, dus daar zullen we niet komen.
De houten steiger waarvandaan 'De Vriendschap' naar Vlieland vertrekt.
Nu relaxen we op onze kamers. Een aantal liefhebbers gaat zo nog een zonsondergang bekijken. Wellicht volgen er nog foto's!
