De morgenwandeling van het matineuze deel van ons gezelschap leverde de volgende gevelaanzichten op. Er staan best wat bijzondere panden in De Panne. Niet alles is zo eenvormig als de Zeedijk. Ze zijn helaas niet allemaal in geweldige staat van onderhoud.
De Dumontwijk is een villawijk die genoemd is naar de architect Albert Dumont. Hij speelde nl. een grote rol in de totstandkoming van de wijk.
Begin 19e eeuw was de grond van deze wijk, die toen nog voornamelijk uit duinen bestond, in handen van de heren Bortier en Ollivier. Bortier bouwde een huis voor zichzelf en wilde de rust bewaren. Hij probeerde lange tijd het toerisme in De Panne tegen te houden. Ollivier was veel commerciëler, hij wilde zelfs een laan aan laten leggen die direct op het strand uitkwam om zodoende toeristen te lokken. Het plan ging niet door. Daardoor bleef het een rustig oord waar voornamelijk schilders en letterkundigen op af kwamen.
Toen de zoon van Ollivier later de grond erfde, nam hij architect Arthur Bonzel in de arm, die op zijn beurt weer een beroep deed op Albert Dumont. Zij ontwierpen de bebouwing zoals die nu nog op veel plekken terug te vinden is. Sinds 1995 is de wijk beschermd stadsgezicht.
Na het ontbijt reden we naar Duinkerke. De Franse grens over dus. Daar bevindt zich een museum gewijd aan Operation Dynamo. Deze operatie vond plaats in de Tweede Wereldoorlog. Eind mei 1940 raakten de Britse troepen ingesloten tussen De Panne en Duinkerke. Zowel vanuit het noorden als vanuit het zuiden rukten Duitse militairen op, waardoor de Britse en Franse troepen geen kant meer op konden. Daarop werd een grootscheepse evacuatie geregeld. Marineschepen, koopvaardijschepen en plezierboten werden ingezet om de troepen het Kanaal over te zetten. Uiteraard werd door de Duitse troepen en vliegtuigen geprobeerd dit te verhinderen. Er zijn tienduizenden militairen gesneuveld of gewond geraakt en vele boten en vliegtuigen vernietigd, maar uiteindelijk lukte het om in 9 dagen meer dan 300.000 soldaten, vooral Engelse en Franse, naar Engeland te vervoeren.
Na de lunch aan het strand bij Malo-les-Bains liepen we naar het centrum van Duinkerke. Langs de haven, want Duinkerke is een havenstad. We zagen dus veel boten, waaronder zelfs een historische driemaster.
We zagen niet veel historische gebouwen. Dat was geen verrassing, want het museum had ons al duidelijk gemaakt dat er na de oorlog weinig meer overeind stond in de stad. Het Hôtel de Ville (raadhuis) is fraai, zelfs UNESCO werelderfgoed. Het staat echter wel weer op een treurig pleintje met lelijke en inmiddels ook wat verlopen ogende wederopbouwpanden.
De Toren van de Leughenaer is een 15e eeuwse vestingstoren en het oudste monument van de stad. Het werd gebruikt als baken voor de scheepvaart. Er werd beweerd dat er opzettelijk valse signalen vanaf de toren werden gegeven om schepen te laten stranden en ze te plunderen. Dat verklaart de naam van de toren. Maar, las ik, waarschijnlijker is het dat schepen door het moeilijk bevaarbare kronkelende toegangskanaal verongelukten.
Op de terugweg naar België stopten we bij Zuydcoote. De plaatsnamen en sommige achternamen verraden dat dit gebied, de zogenaamde Westhoek van Frankrijk, in het verleden Vlaamstalig was en ooit bij de 17 Verenigde Nederlanden hoorde. De reden van onze stop was een recentere: langs de weg bevond zich een oorlogsbegraafplaats. Voornamelijk graven uit de Eerste Wereldoorlog, maar ook een aantal uit de Tweede. Het bijzondere van deze begraafplaats is dat er zowel Duitse, Franse als Britse militairen op één terrein begraven zijn. En nog één Belg ook, trouwens. Het blijft altijd indrukwekkend om de graven van zoveel, meestal jonge, mensen te zien die in de oorlog hun leven lieten.
Vanavond aten we voor het laatst aan het strand van De Panne en we genoten daarna nog van een ijsje bij de volgens ons beste ijssalon alhier.
Morgen hopen we richting huis te vertrekken en komt ook aan dit korte Belgische Avontuur weer een einde!
