Dag 13 - Sainte-Mère-Eglise en Utah Beach

Ook vanochtend begonnen we met een rondje over het strand.

Er werd rustig opgestart. Pas aan het eind van de ochtend vertrokken we in de richting van Sainte-Mère-Eglise.

Sainte-Mère-Église werd op 6 juni 1944 bevrijd door luchtlandingsdivisies van de 82ste divisie en was het eerste dorp dat bij de invasie in Normandië door de geallieerden werd bevrijd.

 

De nacht voor D-Day werden de paratroopers in golven boven het westelijke deel van Utah Beach gedropt. De Duitsers waren al gealarmeerd toen rond 1 uur 's nachts de paratroopers van het 1e en 2e bataljon foutief recht boven het dorp terecht kwamen. Ze waren daarbij een makkelijk doelwit voor de Duitsers. Soldaat John Steele bleef met zijn parachute aan de kerktoren hangen, hij behoorde tot een van de weinige parachutisten die het overleefde. Meer dan 2 uur hing hij bewegingloos aan de kerktoren en deed hij alsof hij dood was. Hij werd uiteindelijk toch gevangengenomen, maar wist later aan de Duitsers te ontsnappen. Hij voegde zich weer bij zijn divisie toen Amerikaanse troepen van het 3e bataljon, de 505th Parachute Infantry Regiment het dorp bestormden en 30 Duitsers gevangennamen en 11 Duitsers doodden.

Vanwege zijn acties en verwondingen werd hem de Bronze Star voor moed en de Purple Heart voor zijn verwondingen toegewezen. John Steele overleefde de oorlog en is nadien meerdere malen teruggegaan naar deze plaats waar hij tot ere-burger werd benoemd. Aan de kerk hangt nog steeds een parachutistenpop, ter herinnering aan hem.

Na een lunch in de buitenlucht, liepen we nog een rondje door de Eglise van Sainte-Mère.

Daarna reden we door naar Utah Beach, waar we een museum bezochten.

Het Utah Beach museum is gebouwd op de plaats waar de geallieerden aan land kwamen, bij een groep bunkers van het Widerstandsnest 5 (WN5).

In de collectie, naast onderstaand 'bommenwerpertie' (alleen voor ingewijden ;-),

een B-26 Marauder bommenwerper. Dit type vliegtuig bombardeerde vlak voor de invasie de kust.

Utah Beach was de codenaam van het meest westelijke van de stranden die waren uitgekozen om te gebruiken tijdens de landing in Normandië. Utah Beach is gelegen  aan de oostkust van het schiereiland Cotentin. Het strand was toegewezen aan de Amerikaanse 4e Infanteriedivisie onder leiding van brigadegeneraal Theodore Roosevelt jr., zoon van oud-president Theodore Roosevelt.

In de nacht van 5 op 6 juni stoomde de Amerikaanse invasievloot naar de Franse kust voor Utah Beach. Mijnvegers gingen de schepen voor en maakten Duitse zeemijnen onklaar. Om 02:30 uur kwamen de schepen op de plaats van bestemming aan en stapten de militairen van boord in de landingsvaartuigen. Boven de wachtende vloot cirkelden jachtvliegtuigen om een mogelijk aanval van de Luftwaffe af te slaan.

De USS Bayfield was het vlaggenschip en het hoofdkwartier. Andere schepen, zoals het slagschip USS Nevada en het Nederlandse schip Soemba openden om 05:50 uur het vuur op de invasiestranden en bleven schieten tot het moment de troepen het strand bereikten. In dezelfde ochtend waren 360 bommenwerpers opgestegen om de stranden te bombarderen. Wolken belemmerden het zicht en 67 toestellen keerden terug met de bommenlast. De overige 293 lieten de bommen vallen, maar een zeer groot deel kwam of in zee of achter de duinen tot ontploffing.

Het 1e Bataljon landde door stof en rook die het zicht op de stranden belemmerden en de stroming 1800 meter zuidelijker dan gepland en kwam terecht bij het gehucht La Madeleine. Brigadegeneraal Roosevelt van de 4e Divisie leidde het bataljon persoonlijk. Hij was de hoogste en de oudste militair die op D-Day voet aan wal zette. Samen met de twee bataljonscommandanten viel hij de overblijvende Duitse posities aan, en zorgde dat de bevoorrading en de versterkingen op de nieuwe, niet-geplande plaats aankwamen, iets dat hem de Medal of Honor zou opleveren.

De Sherman A4-D4 DD tanks arriveerden zo’n 15 minuten te laat, maar door een gebrek aan doelen was dit geen probleem. Vier tanks waren tijdens de reis verloren gegaan toen het landingsschip op een zeemijn liep en zonk. De genietroepen in de tweede aanvalsgolf konden meer opruimen dan verwacht, binnen een uur waren alle obstakels verwijderd en begon men met het opblazen van de zeemuur zodat voertuigen het strand konden verlaten. Grote delen achter de duinen waren door het Duitse leger geïnundeerd, maar de wegen door dit gebied waren na de eerste dag allemaal in Amerikaanse handen.

Aan het einde van D-Day waren op Utah Beach zo'n 20.000 manschappen en 1.700 voertuigen geland, met ongeveer zevenhonderd doden en gewonden aan geallieerde zijde. Utah Beach was daarmee het strand met de minste verliezen.

Nadat we het museum uitvoerig bekeken hadden, liepen we nog een rondje buiten waar nog diverse monumenten staan.

Paal 00 is het startpunt van de Voie de la Liberté (Weg naar de Vrijheid) die de route volgt van het Amerikaanse leger van Utah Beach naar Bastogne in België, punt van aankomst.

Thuis gekomen maakten we onder supervisie van Mat wraps met bruine bonen, gehakt, guacamole en ijsbergsla klaar. Het smaakte best prima, eigenlijk. Zelf zit hij op dit moment samen met Freek bij de McDonalds...