Cornwall: terug na bijna 10 jaar!

 

Een verslag van ons Engelse avontuur.

Op vrijdagmiddag vertrokken we met de boot richting het Verenigd Koninkrijk. Nadat we de auto op het autodek hadden achtergelaten, vertrokken we met onze (rug)tas naar boven. We moesten vanaf de derde naar de negende verdieping, een hele klim dus. Op de negende verdieping zochten we de Stena Lounge, waar we een plek hadden gereserveerd. We wisselden wat lezen, wat leren en wat haken af. Ook maakten we nog een gezellig babbeltje met twee Engelse dames, vroegere buurvrouwen, die op bezoek waren geweest bij een in Nederland wonende dochter en haar gezin.

Na een lange en rustige vaart kwamen we ’s avonds om een uur of acht in Harwich aan. Het duurde een poos voor we door de douane waren, maar gelukkig was het niet ver meer naar ons hotel, The Pier Hotel in Harwich. Het links rijden was even wennen, zeker bij de vele rotondes, maar met wat mondelinge ondersteuning kwamen we veilig bij het hotel. Het hotel keek uit op de haven, waar ook de Stena Line aanlegde. Het personeel was erg vriendelijk en behulpzaam en de kamers netjes ingericht en voorzien van alle gemakken.

We pakten wat uit, liepen een klein rondje en namen nog wat drinken. De volgende morgen wachtte ons een heel vriendelijke ontvangst door een wat oudere dame, met een licht Schots accent. We hadden de keuze uit heel veel lekkere opties voor het ontbijt en genoten er erg van.

Daarna pakten we onze spullen in en liepen nog een klein rondje over de pier. We ontmoetten daar nog een meneer die vijfendertig jaar lang bij Philips in Eindhoven gewerkt had. Hij vertelde dat hij geen Nederlands mocht spreken, maar desondanks toch wel het één en ander had opgepikt. Een vriendelijke man! Daarna begonnen we aan de lange reis richting Minehead. Het duurde een poos voor we helemaal om Londen heen waren, daarna stonden we nog een poosje stil voor een ongeluk, maar uiteindelijk kwamen we veilig aan. Onderweg stopten we nog even bij Dunster Castle, maar dat was al gesloten, aangezien het al na 16.00 uur was.

Het was best druk in Minehead, vanwege meerdere festivals. Een parkeerplek vinden was even lastig, maar is uiteindelijk gelukt. Na het eten in een Italiaans restaurant, maakten we een rondje langs de boulevard en haven. Ook keken we even waar de kerk was, waar we de volgende morgen naar toe wilden gaan.

Zondag gingen we naar the Baptist Church, waar we hartelijk welkom geheten werden. Dit was de enige gemeente waar ook kinderen waren, vertelden ze ons. De dienst verliep wat ongestructureerd, niet volgens de liturgie die wij gewend waren, maar toch was het mooi om te ervaren dat God in alle landen en bij alle volken Zijn kerk heeft. De liederen kenden we grotendeels wel, en anders leerden we ze snel door de herhalingen. Na de dienst dronken we nog koffie en maakten een praatje.

’s Middags reden we door het natuurgebied ‘Exmoor’. Een wandeling zat er voor ons niet in vanwege de regen. Ook reden we nog langs Tintagel, waar koning Arthur heeft geleefd. Ook daar zijn we vanwege het minder goede weer niet naar binnen geweest, maar we hebben er wel een goede indruk van gekregen. Tien jaar geleden zijn we er ook al niet binnen geweest, vanwege dezelfde reden. 

Onze volgende bestemming was Truro, te herkennen aan de grote kathedraal midden in het centrum. We zaten in een oud klooster, op een heuvel gelegen in een soort park met onder andere veel rododendrons.

In de omgeving bezochten we het Roseland Peninsula, waar we Sint Mawes bekeken, dat in een baaitje ligt. Ook bekeken we daar een kasteel. Verder genoten we van een echte Engelse high-tea en gingen we nog langs de supermarkt om wat Engelse bakbenodigdheden te kopen.

Daarna bezochten we het Eden Project, mooie tuinen, met koepels waarin een regenwoud en een mediterraan gebied was. We mogen er nu een jaar gratis in, dus eigenlijk moeten we nog eens terug om alles in een ander jaargetijde te bekijken of erover heen te zweven, als we dat zouden durven.

We reden verder richting West Lulworth, waar we onderdak hadden in een sfeervolle Engelse pub. 

De volgende dag hebben we een eindje verderop geparkeerd en vandaaruit een wandeling gemaakt naar ‘the Durdle Door’ en Lulworth’ cave. We hebben behoorlijk moeten klimmen en dalen, maar het was zeker de moeite waard. Na afloop kregen we als beloning een heerlijk ijsje van onszelf.

Vandaaruit reden we richting Chichester waar we alweer in een pub overnachtten. Ook hier genoten we van het echte Engelse sfeertje en het eten.

We bezochten nog een klein kustplaatsje waar we in een tearoom toekeken hoe de weg langzaam weer uit het water tevoorschijn kwam.

De volgende dag was het alweer tijd om richting Harwich te gaan. We besloten geen bezienswaardigheid meer te bezoeken, omdat we weer langs Londen moesten en niet wisten hoelang we erover zouden doen. We gingen over Dartford crossing waarvoor we online moesten betalen, voor middernacht van de volgende dag. Bijzonder. Na een voorspoedige reis kwamen we aan in Harwich, waar we naar hetzelfde hotel gingen, omdat dat de vorige keer zo goed bevallen was. Gelukkig konden we onze andere boeking annuleren en deze opnieuw boeken. Ook in Harwich gingen we nog langs een supermarkt om de laatste Engelse boodschappen te doen.

De volgende morgen moesten we echt vroeg uit bed om op tijd te zijn voor de boot. De mevrouw van het ontbijt herkende ons nog van de vorige keer en liet de kok opschieten voor ons, omdat we ‘a bit in a hurry’ waren. We hebben beloofd nog eens terug te komen. Daarna gingen we richting de boot, waar we uiteraard ruim op tijd waren. 

Na een rustige reis kwamen we rond vijf uur weer in Nederland aan. Helaas duurde het door de douane gaan behoorlijk lang, maar nadat we verteld hadden wat we allemaal gedaan hadden in het Verenigd Koninkrijk mochten we toch weer door.

Hiermee kwam er weer een eind aan het Engelse avontuur. We zijn (opnieuw) tot de conclusie gekomen dat we genoten hebben van dit prachtige land, de prachtige taal en de vriendelijke mensen.