6/8 Hindeloopen, Workum, Kornwerderzand én Earnewald

Tussen 8.00 en 8.30 uur zaten we al aan tafel, daardoor waren we rond 9.30 uur alweer gereed voor vertrek.

De eerste bestemming van vandaag was Hindeloopen.

Zicht op Workum, wachtend voor de brug in de Trekvaart.

Na een autorit van een klein uurtje, kwamen we in aan in Hindeloopen. 5 minuten buiten het centrum was er een parkeerterrein waar we de auto achterlieten en lopend verder gingen.

De inwoners van Hindeloopen verdienden goed geld met de handelsvaart op de Oostzee, naar Rusland en Engeland. Er werd m.n. jenever en wollen stof verkocht en op de terugreis waren de schepen geladen met hout voor Amsterdam en de Zaanstreek.

Uit deze periode stammen ook de Hindelooper schilderkunst en de kleurrijke Hindelooper klederdracht (een combinatie van gebloemde en geruite stoffen).

Wij liepen een rondje door allerlei straatjes en steegjes en passeerden de Grote Kerk. In de tijd dat het IJsselmeer nog Zuiderzee was, diende de toren als een baken voor de schepen.

In de straat Nieuwstad liepen we even binnen bij Atelier Glashouwer, waar o.a. stoffen en borduurpatronen worden verkocht.

We raakten aan de praat met eigenaar, de heer Harmen Glashouwer. Hij studeerde schilderkunst aan de kunstacademie in Leeuwarden en hij leerde de specifieke Hindelooper kunst van zijn vader. Hij heeft o.a. geschilderd in het Zuiderzeemuseum, het Openluchtmuseum, maar ook in warenhuis Macy's in San Francisco (misschien nog een tip voor de USA-gangers?). Daarnaast ontwerpt hij ook stoffen (klik op de link voor alle soorten), met name sits: katoenen stof met bloem- en bladermotieven. In 2011 heeft hij samen met zijn dochter een collectie servies voor Douwe Egberts ontworpen. Deze collectie draagt de naam Hylper Heritage en is geïnspireerd op de klederdracht. Het leuke is dat zowel ma als ik daar kopjes van in huis hebben.

We konden dit winkeltje natuurlijk niet met lege handen verlaten. Tanja kocht een stuk stof voor een kussen en ik 2 borduurpatronen.

Daarna waren we wel toe aan een bakje koffie. Gelukkig vonden we een gelegenheid die open was om 11.00 uur (de meeste café-restaurantjes waren toen nog dicht).

Al in 1869 had Hindeloopen een roeireddingboot toegewezen gekregen. Toen bleek dat de onderhoudskosten voor het gemeentebestuur waren, kwam de boot er niet!

Na een aantal jaar kwam de Redding Maatschappij met een geldbedrag over de brug, en werd er strijd gevoerd in welke plaats de boot dan moest komen te liggen.

Uiteindelijk werd dat dus Hindeloopen en werd daar in 1911 een boothuis gebouwd. Pas in 1919 voerden ze een eerste reddingsactie uit en ook de jaren daarna bleef het rustig.

Op dit moment is het het drukste station van de KNMR, er is dus wel het e.e.a. veranderd!

Over de buitendijk liepen we terug naar de auto.

De volgende bestemming was Workum.

Op advies van diverse familieleden wilden we het Jopie Huisman museum bekijken.

Maar eerst was het tijd voor de lunch!

Jopie Huisman was een autodidacte kunstenaar en tekenaar.

In 1985 namen de vrienden van Jopie het initiatief om een eigen museum voor hem op te richten. Deze stap werd gezet nadat Jopie besloten had om niet meer te exposeren toen drie van zijn werken bij een expositie in Nuenen gestolen waren. De vrienden vonden zijn werken te belangrijk en besloten dat er een museum moest komen. Het liefst in de geboorteplaats van Jopie, Workum.

Jopie werd geboren als jongste van een gezin met zeven kinderen. Vanaf zijn jeugd tekende hij wat hij om zich heen zag en wat hem raakte. Op de ambachtsschool in Sneek haalde hij het diploma voor huisschilder en in 1939 werd hij plateelschilder bij pottenbakkerij Aurora in Workum. In 1942 wordt hij bij een razzia opgepakt en tewerkgesteld in een werkkamp bij Kassel. In 1943 ontsnapt hij en duikt hij tot het einde van de oorlog onder in Workum. 

Het aardewerkatelier dat hij in 1951 begon, gaat in 1953 failliet. Op aanraden van zijn broer Lieuwe begint hij met een handkar en een transportfiets een handel in lompen en metalen. In 1963 exposeert hij zijn eerste schilderijen in Harlingen.

Zelfportret.

De schatten van oude Jouke

Toen Jouke op zijn 87e naar het rusthuis ging, vond Jopie veel ongebruikte zeep in de inboedel. 'Ik was me nooit met zeep, nergens goed voor. De Heer laat toch ook geen zeepsop regenen', aldus Jouke.

Jopie Huisman bewaarde schoenen, gewichten, vodden, poppen, kortom alles wat hem op de één of andere manier aansprak. Hij schilderde dat minutieus na, soms bijna als een fijnschilder. Toen zijn handel in dergelijke spullen goed begon te lopen, was er geen financiële noodzaak meer tot verkoop, maar voor 1974 verkocht hij zijn werk wel, of ruilde het voor een pak paling. Van dit werk is een deel in de handel gekomen. Later verkocht hij geen schilderijen meer, maar gaf ze weg aan vrienden en aan mensen die het volgens hem verdienden.

Jopie Huisman schilderde zijn laatste doek in maart 2000.

Hij stond ook bekend om zijn smakelijke en soms aangedikte anekdotes, waarvan hij er enkele opschreef. Die zijn in 2011 gebundeld in het boekje Jopie de Verteller.

Ny Bethanie (rusthuis):

'Wat er van je overblijft is het wasmerkje van een rusthuis, zoals op deze onderbroek. Ja, die steken heb ik precies geteld. Ik wilde die vrouw niet belazeren'.

Het museum bekeken we op eigen gelegenheid, maar wel voorzien van een audiotour. 

Het was verrassend mooi!

Daarna reden we door het Friese platte land en genoten van het uitzicht.

We kwamen door Makkum, waar we een tijd voor de brug moesten wachten.

En uiteindelijk stopten we in Kornwerderzand. Deze plek was ooit een uitvalsbasis voor de aanleg van de Afsluitdijk. De 14 huizen vormen een piepkleine gemeenschap.

We stopten aan de Friese kant van de brug en liepen over een trap onder de brug over de Afsluitdijk door, om aan de andere kant van de brug weer omhoog te lopen.

We keken even bij het Kazemattenmuseum. De stelling Kornwerderzand bestaat uit 17 kazematten, halfondergrondse betonnen ruimtes die Holland in tijden van oorlog moesten beschermen.

Daarna gingen we weer 'huiswaarts' en stopten onderweg alleen nog even voor een maaltijd in Earnewald met uitzicht op De Alde Feanen. We aten, heel eensgezind, allebei mosterdsoep en spaghetti met een koffie na.

Thuis zaten we nog een uurtje in de zon en liepen daarna nog een klein rondje door Rottevalle.

Tot morgen!