Vandaag stond een bezoek aan Maastricht op de planning. Na een ontbijt op het terrasje aan de straatkant en een gezellig praatje met één van de eigenaars vertrokken we richting het Sphinxkwartier.
Het Sphinxkwartier is een voormalig industrieterrein waarop 19e en 20e eeuwse fabrieksgebouwen staan die ooit deel uitmaakten van de glas- en aardewerkfabrieken van Petrus Regout en de opvolger daarvan, Koninklijke Sphinx. In 2006 zijn de werkzaamheden van deze fabrieken in de binnenstad gestopt en is de wijk nu een woon- en cultuurwijk geworden.
Eerst bezochten we Loods5, een megagrote winkel in een fantastisch pand!
Vervolgens liepen we naar het beginpunt van de wandeling door deze wijk: de Boschstraat.
Daar staat nl. voor het Eiffelgebouw het standbeeld van Petrus Regout. In 1834 richtte deze meneer een glas- en twee jaar later een aardewerkfabriek op. De fabrieken zouden gedurende de negentiende eeuw uitgroeien tot een van Nederlands grootste industriële complexen met meer dan 3000 arbeiders.
In de Sphinxpassage, een 120 meter lange gang, brengen bijna 30.000 tegels de geschiedenis van het Maastrichtse keramiek tot leven.
In de Sphinxpassage, een 120 meter lange gang, brengen bijna 30.000 tegels de geschiedenis van het Maastrichtse keramiek tot leven.
Vanaf 1920 ging de fabriek zich meer toeleggen op de productie van sanitair. Hiervoor was meer ruimte nodig, zowel voor de productie als voor de grotere ovens. Daarom werd er een nieuw fabriekspand gebouwd: het Eiffelgebouw. Met zeven verdiepingen was dit gebouw lange tijd het hoogste fabrieksgebouw in Maastricht.
In 1994 werd Sphinx overgenomen door het Zweeds bedrijf Gustavsberg en in 1999 door het Finse Sanitec. Tot 2006 was de fabriek in de Boschstraat in bedrijf, daarna verhuisde het bedrijf naar de modernste sanitairfabriek ter wereld aan de Beatrixhaven. De compleet gerobotiseerde fabriek had een productiecapaciteit van 380.000 stuks sanitair per jaar. Dit was van meet af aan onrendabel. In juli 2009 kondigde de toenmalige eigenaar Sanitec de sluiting aan en werd de productie verplaatst naar Zweden. Alleen de marketingafdeling bleef in Maastricht.
In 2015 werd het bedrijf overgenomen door Geberit en verdween ook het verkoopkantoor uit Maastricht.
In 2015 werd het bedrijf overgenomen door Geberit en verdween ook het verkoopkantoor uit Maastricht.
In het voormalig Ketelhuis, ooit gevuld met enorme stoomketels, genoten we nu van een heerlijke lunch met uitzicht op het Bassin, de plaats waar vroeger de spullen werden gelost en opgeslagen.
Vervolgens liepen we langs de oude timmerfabriek waar vroeger de kisten werden gemaakt voor het transport van het servies en sanitair.
De Krul is de voormalige afrit van de Noorderbrug richting het centrum. Deze is na aanleg van de tunnel niet meer in gebruik en is nu via een trap te beklimmen.
Vervolgens liepen we langs de Lage Fronten (de Hoge Fronten bestaan ook nog, maar daar zijn we niet meer aan toegekomen) oftewel de Nieuwe Bossche Fronten. Deze zijn aangelegd tussen 1816 en 1821 en maakten deel uit van de laatste modernisering van de vestingwerken van Maastricht. De Lage Fronten konden voor verdediging van de stad onder water worden gezet, tot zo'n 80 cm hoog. Dat was voldoende om vijanden te vertragen en onder schot te nemen vanaf de vestingmuren. In 1867 werd de vestingstatus van Maastricht opgeheven om groei van de stad mogelijk te maken. De Lage Fronten werden toen ingezet als overslaghaven voor het achterliggende bedrijventerrein.
De Radiumschoorsteen is een gemeentelijk monument en verwijst naar het industriële verleden van deze plek.
In het verleden stonden er wel 8 gashouders in Maastricht, inmiddels is alleen de gashouder aan de Lage Frontenweg overgebleven. Deze is gebouwd in 1956 met als doel het opslaan van gas dat vrijkwam uit de verbranding van kolen in de naastgelegen cokesfabriek.
De gashouder heeft een doorsnee van 43 meter, een vloeroppervlak van 1500 m2 en een inhoud van 50.000 m3. Het dak kon vroeger tot 3 verdiepingen hoog worden uitgeschoven. De legergroene kleur is camouflage. Niet voor niks, wat een volle gashouder kon bij een luchtaanval verschrikkelijke gevolgen hebben. En dat was een scenario waar tijdens de Koude Oorlog rekening mee werd gehouden. Sinds 1966 is de gashouder in onbruik. Momenteel wordt onderzocht of hier een Digital Art Center in kan worden ondergebracht.
De gashouder heeft een doorsnee van 43 meter, een vloeroppervlak van 1500 m2 en een inhoud van 50.000 m3. Het dak kon vroeger tot 3 verdiepingen hoog worden uitgeschoven. De legergroene kleur is camouflage. Niet voor niks, wat een volle gashouder kon bij een luchtaanval verschrikkelijke gevolgen hebben. En dat was een scenario waar tijdens de Koude Oorlog rekening mee werd gehouden. Sinds 1966 is de gashouder in onbruik. Momenteel wordt onderzocht of hier een Digital Art Center in kan worden ondergebracht.
Leuk om eens een keer in een heel ander gedeelte van Maastricht rond te kijken!
We verlieten de stad met bestemming Houthem. Daar schoten we een paar foto's in de St. Gerlachuskerk (de meneer bij de ontvangst was verbaasd dat we zo snel alweer klaar waren ;-) ) en dronken een bakje koffie in een naastgelegen gelegenheid (niet in Chateau St. Gerlach overigens).
De wijn Bergdorpje viel gisteren wel in de smaak. De volgende stop was dan ook bij de St. Martinuswijnhoeve in Vijlen, waar deze en andere wijn gemaakt wordt. Een paar flessen gaan mee naar huis!
In de supermarkt in Epen kochten we nog wat ontbrekende spullen en daarna zaten we nog even lekker in de zon op ons terras.
In Noorbeek aten we vanavond heerlijk bij restaurant Du Nord, waar we lopend (2,5 km enkele reis) heen zijn gegaan!
Dat was voortreffelijk!
Morgen gaan we naar huis, maar maandag wordt de reis weer voortgezet. Tot dan!
