Op weg naar huis...

Vrijdagochtend werden we rond 5.30 uur gewekt door een of andere enthousiasteling die zei: 'This is your wake-up call...' Om 6.30 uur zouden we aankomen in Birkenhead en dan moesten we ook gelijk van boord. Op deze boot was er geen ontbijtzaal, maar je kon wat te eten in je hut laten bezorgen. We vonden het allemaal wel erg vroeg, dus besloten om een stukje te rijden en onderweg te ontbijten.

De reis verliep erg voorspoedig. Rond de middag waren we al in Cambridge.
Omdat we toch tijd genoeg hadden (we moesten uiterlijk 22.30 uur in Harwich zijn), stopten we hier.

We lunchten gezellig op het terras bij Auntie's en gingen daarna de stad verkennen.

Cambridge is al sinds de Romeinse tijd een belangrijke stad vanwege zijn ligging aan de rivier de Cam. In de 11e eeuw begonnen religieuze ordes zich in de stad te vestigen en in 1209 vestigde zich een groep theologen (die zich na een conflict hadden afgescheiden van de Oxford University...)

Cambridge is nog steeds een universiteitsstad en telt 31 colleges. De oudste is uit 1284 en de nieuwste uit 1979.









De oudere colleges liggen vooral in het stadscentrum. De universiteitsgebouwen liggen rond een plein, een court, en bestaan uit verschillende bouwstijlen van middeleeuws tot hedendaags. En dat is op de foto's wel te zien!

Wij bezochten het St. John's College, dat op beide oevers van de rivier ligt. De gebouwen zijn met elkaar verbonden door middel van een brug. Dit wordt de Bridge of Sighs genoemd (de brug der zuchten) en is een kopie van de bekende Venetiaanse brug.

We liepen ook nog langs het Magdalene College, gesticht in 1482. Dit college was het laatste waar alleen mannelijke studenten werden toegelaten. Vrouwen zijn hier pas sinds 1987 welkom!

Punteren op de rivier de Cam is een geliefde bezigheid. Op straat word je dan ook voortdurend door studenten aangesproken die je zo'n boottochtje willen aansmeren. Het is een platte boot waar de passagiers inzitten en de 'bestuurder' achterop staat en met een lange stok de boot vooruit moet duwen. Je kunt er een begeleider bij krijgen, maar je kunt het ook zelf doen. We hebben een poosje staan toekijken, maar dat valt nog niet mee.

Rond 15.30 uur vertrokken we voor het laatste stukje van de reis.

In Harwich is niet zoveel te beleven. We keken wat rond bij de haven en aten een hapje.



Om 19.30 uur zagen we de Stena Line Hollandica de haven binnen varen.



Omdat het zo langzamerhand donker en kouder werd, gingen we alvast maar richting de boot en we waren zeker niet de eersten!

 De mensen in de Audi werden nog ondervraagd of ze verdachte pakketjes hadden aangenomen en wapens/messen bij zich hadden. Gelukkig werden ze op hun eerlijke gezichten vertrouwd en mochten ook doorrijden. Tegen 21.30 uur konden we inschepen.

Om 6.30 uur (Nederlandse tijd!) werden we gewekt. Tegen 7.00 uur zaten we aan het ontbijt en voeren we de haven van Hoek-van-Holland binnen. Omdat we op het bovendek geparkeerd stonden, moesten we een tijd wachten voordat we eraf konden. Gelukkig hadden we wel wat te zien. Een groep fietsers kwam met dezelfde vaart weer terug de boot opgereden toen een enorme regenbui zich op hen stortte. Welkom in Nederland...

Bij de douane konden we na de paspoortcontrole ook gewoon verder. En om 9.15 uur waren we allemaal weer thuis!

Bedankt voor het meelezen!
@Tanja: bedankt voor de foto's en fotobewerking, dit kostte, dankzij de geweldige wifi, vaak enorm veel tijd en geduld...; @Jan: bedankt voor het schrijven van de zondagse teksten en ook die over de toestanden in Belfast; @Arjen: bedankt voor het maken & mailen van foto's.
Ik wilde eindigen met: zonder jullie was deze blog nooit tot stand gekomen, maar vind dat zo tranentrekkend, dat ik het toch maar niet doe ;-)

Belfast

We besloten het vandaag wat rustiger aan te doen en pas rond 9.00 uur te ontbijten. We hoefden nl. pas uiterlijk 21.30 uur bij de boot te zijn, dus tijd genoeg om de stad te verkennen.

In dit hotel stonden er o.a. pannenkoeken op het menu, dus de keuze was gauw gemaakt!

Na het eten werden de spullen weer ingepakt en in de auto gezet.

We maakten een bustour door Belfast in één van de hop-on-hop-off-bussen. We werden - wel iets later dan afgesproken, maar natuurlijk wel luxe - afgehaald bij ons hotel met een pendelbusje dat ons naar het beginpunt van de rondrit bracht. Daar stapten we over in de bus waar Laeticia onze gids was en - zoals de gids ons zei - the lovely Sam onze chauffeur.

Belfast heeft een mooi centrum. Het is qua architectuur te vergelijken met Dublin en steden in Engeland en Schotland die we eerder bezochten. Een Belfastse bijzonderheid was dat de rondrit voerde door het vrij woeste en lege gebied waar vroeger de scheepsbouwindrustrie heel groot was. Het bekendst is de werf van Harland & Wolff, die onder meer de Titanic bouwde. Op de plaats waar dat gebeurde is nu de Titanic Experience gevestigd. Daarover later meer.

De rondrit voerde ons ook over het terrein van het Noord-Ierse parlement, de Stormont. Voor de bus het terrein op mocht, kwam eerst een politieman naar binnen die de bus zo te zien op verdachte pakketjes onderzocht. Zo te zien, want hij legde niet uit wat hij kwam doen. Hij was waarschijnlijk erg ervaren, want hij deed er niet lang over.

Het Noord-Ierse parlement, the Northern Ireland Assembly, is gevestigd in een prachtig op een heuvel gesitueerd gebouw. Het glooiende terrein eromheen is als park ingericht. The Assembly bestaat sinds het Goede Vrijdagakkoord van 1998. Tot 1973 was er ook een Noord-Iers parlement, maar dat is opgeheven nadat "the Troubles" waren uitgebroken. Onze gids was er erg blij mee dat in dit parlement nu voormalige strijders uit de tijd van de Troubles samen Ierland besturen. Omdat de bus niet stopte, moest ik de foto's door het raam maken. En helaas regende het...

Na het rondje langs het parlementsgebouw kwam het deel van de bustour dat echt uniek voor Belfast is: de peace wall, een merkwaardige naam voor een muur die gebouwd is om bevolkingsgroepen te verhinderen elkaar naar het leven te staan. Deze muur is gebouwd tussen de wijken Shankhill en Falls. In Shankhill wonen de unionisten/loyalisten. Dat zijn de (meestal protestantse) aanhangers van de aansluiting van Noord-Ierland bij het Verenigd Koninkrijk. In Falls wonen de republikeinen, de  (meestal katholieke) aanhangers van de gedachte dat heel Ierland onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk moet worden.

 

De conflicten tussen deze bevolkingsgroepen voeren terug op de 17e eeuw, toen Engelse en Schotse migranten delen van Ierland koloniseerden, uiteraard niet tot vreugde van de oorspronkelijke bewoners. Dit leidde tot opstanden en oorlog. Ook de Nederlandse stadhouder Willem III, die koning van Engeland werd via zijn huwelijk met Mary Stuart, had daarmee te kampen. In de slag bij de Boyne in 1690 versloeg hij de Ierse/katholieke troepen (die stonden overigens onder leiding van zijn schoonvader, die als Engelse koning aan de kant geschoven was ten faveure van zijn dochter en schoonzoon). Deze slag en de aanvoerder "William of Orange" of ook wel "King Billy" worden door de Noord-Ierse unionisten nog altijd herdacht, onder meer in de zgn. Oranjemarsen, vaak aanleiding voor rellen tussen de bevolkingsgroepen.

In Shankhill en Falls zijn op blinde muren en op de peace wall allerlei muurschilderingen (murals) aangebracht. Die hebben over het algemeen een sterk politieke lading, waarin de "martelaren" van de loyalisten dan wel de republikeinen worden herdacht, de andere partij wordt zwart gemaakt en de helden van het bewust kamp (waaronder dus King Billy) geprezen. Het was best indrukwekkend om door deze - overigens niet erg mooie of indrukwekkende - wijken te rijden en de plaatsen met eigen ogen te zien waar nog maar 20 jaar geleden allerlei aanslagen plaatsvonden. Zo wees de gids ons op een klein gebouwtje, waar nu een bank gevestigd is. In oktober 1993 vond daar de "Shankhill Road bombing" plaats. Het gebouwtje werd compleet verwoest door een bom. Tien mensen (onder wie de man die de bom aan het plaatsen was) kwamen om en dit leidde tot een golf van wraakacties.

We reden ook nog langs het politiebureau. Dat is ommuurd, voorzien van hoge hekken en op de binnenplaats stonden de bekende indrukwekkend gepantserde Landrovers die we nog uit het nieuws van destijds kennen.

De meeste grote straten van Belfast komen uit op het centrale Donegall Square. Midden op het plein staat de City Hall uit 1906. De hoeken bestaan uit druk versierde torens en in het midden rijst een 53 meter hoge koperen koepel op. Bij de hoofdingang staat een beeld van koningin Victoria. Zij was degene die opdracht gaf voor de bouw, om de stad meer aanzien te geven. Aan de oostkant staat een beeld van Edward Harland, de oprichter van de scheepswerf Harland and Wolff, waar de Titanic werd gebouwd.

De Titanic, die bij zijn eerste reis in 1912 op een ijsberg liep, werd in de haven van Belfast gebouwd; dit gebied heet nu Titanic Quarter.

De Titanic Experience is een toeristische attractie (geopend in 2012, een eeuw na de ramp) en is gevestigd boven de scheepshelling. In het centrum zijn 9 zalen met tentoonstellingen, waarin je info krijgt over de bouw van en de speurtocht naar het wrak van de Titanic.

In 1908 werd door Harland & Wolff 2 scheepshellingen en een enorm portaal geconstrueerd om daar de Titanic e.a. schepen te kunnen bouwen. Bij de tentoonstelling wilden ze je laten ervaren hoe hoog zo'n gantry wel niet was.... Met een lift gingen we omhoog en keken naar beneden, veilig vanachter een stevig hekwerk. Van veiligheidseisen hadden ze destijds nog nooit gehoord. Dan is het best bijzonder dat er bij de bouw en lancering 'slechts' 8 mensen om het leven kwamen....

De gerestaureerde SS Nomadic, het laatst overgebleven schip van de White Star Line, is ook te bezoeken. 

Na de tentoonstelling bekeken te hebben, liepen we terug naar het centrum. Vanuit de bus hadden we al het e.e.a. gezien, maar nu schoten we nog wat foto's van onder andere:

De 2 grote scheepskranen van de Harland & Wolff scheepswerf. Sommige mensen zeggen dat H & W voor Hello & Welcome staan, de werknemers beweren dat het voor Hard Work staat...

Cave Hill, je kunt met een beetje fantasie een gezicht in deze rots ontdekken. Jonathan Swift (een bekend schrijver) zag er een slapende reus in, die de stad bewaakt. Hij deed hier inspiratie op voor zijn boek Gulliver's Travels.

Een van de bekendste monumenten van Belfast is de Albert Memorial Clock Tower, een scheefgezakte klokkentoren uit 1869. Deze toren werd gebouwd als gedenkteken voor de overleden echtgenoot van Queen Victoria.

Nuala with the Hula, die een ring van licht op de baai werpt.

The Big Fish op de Donegall Quay

En nog veel meer...

We aten een hapje in het restaurant Metro Kitchen. Dit restaurant is gevestigd bij het hotel waar we de vorige nacht hadden geslapen. Dat was wel zo makkelijk, omdat de auto's daar nog in de buurt stonden. Om 20.00 uur reden we alvast naar de boot. Deze keer voeren we met de Stena Mersey, die rond 22.30 uur uit Belfast vertrok.

De kapitein heette ons allemaal welkom aan boord en vertelde dat de route zuidelijk langs het Isle of Man zou gaan. Omdat hij met zijn voornaam Paolo heette, net als de kapitein van de Costa Concordia, vroeg een van de reisgenoten zich af of we het eiland wel of niet zouden 'omzeilen'. Blijkbaar woonde de moeder van de kok daar niet en kwamen we heelhuids in Birkenhead aan ;-)

Vrijdagochtend 5.30 uur werden we gewekt voor het ontbijt... 

Van Clifden naar Belfast

Omdat we vandaag een behoorlijk eind moesten rijden, gingen we om 8.00 uur al ontbijten.

Het personeel had zich blijkbaar wat verslapen, dus moesten we nog een poosje geduld hebben voor we de eetzaal in mochten. De manager (tenminste, daar gaan we van uit) van het hotel was in een spraakzame bui. Hij vroeg waar we vandaan kwamen. Toen hij hoorde dat we uit Nederland kwamen, wist hij zeker dat Nederland het volgende WK voetbal zal winnen. We kregen een Nederlands vlaggetje op tafel. Om ons heen veel Britse en Amerikaanse vlaggetjes, maar ook een Deense.

Na het eten werden de spullen in de auto geladen en net iets voor 9.00 uur reden we weg uit Clifden.

Het eerste stuk van de route was de weg in zeer slechte staat, dus dat schoot allemaal niet zo op. Later werd het wel wat beter, maar het onderhoud van de wegen is hier zeker niet zoals in Nederland!

Tegen 11.30 uur stopten we in de buurt van Sligo voor een kopje koffie met een scone, dat ging er wel in! En zagen we de Ben Bulben, een van de bekendste bergen (tafelberg) van Ierland.

 Om 13.15 uur aten we even snel een broodje bij een tankstation en daarna reden we in een keer door naar Belfast. Onderweg passeerden we de grens met Noord-Ierland. We zagen alleen een bordje, verder merkte je er niets van. Behalve dan dat de snelheid en afstanden nu weer in mijlen (per uur) vermeld worden en dat er in ponden afgerekend moet worden.

Om ongeveer 16.00 uur kwamen we aan bij het hotel: The Crescent Townhouse Hotel. Een parkeerplaatsje was gelukkig gauw gevonden!



Ondertussen hebben we een hapje gegeten bij de Italiaan in de straat schuin tegenover het hotel.

Morgen gaan we de stad verder verkennen. Er zijn al kaartjes gekocht voor de hop-on-hop-of bus. We gaan naar de Titanic Experience en natuurlijk langs de bekende muurschilderingen. Ik denk dat we de dag wel doorkomen! Morgenavond om 22.30 uur nemen we de boot naar Birkenhead (Liverpool). Vrijdag rijden we naar Harwich en daar hopen we vrijdagavond de boot naar Hoek-van-Holland te nemen. Als alles mee zit zijn we zaterdagochtend om 9.00 uur thuis. Omdat het internet op de boot meestal niet werkt, zal ik zaterdag nog een laatste blog posten met de belevenissen in Belfast en onderweg!

Kylemore Abbey & Connemara National Park

Vanochtend gingen we om 8.30 uur ontbijten. Na het voortreffelijke eten in The Wild Honey Inn zijn we wel een beetje erg verwend geraakt...

Na het eten werd er getennist door de kids en rond 10.30 uur vertrokken we.



Als eerste stop stond Kylemore Abbey op het programma. Dit neogotische kasteel staat aan een meer tegenover de uitlopers van de Twelve Bens. Mitchell Henry liet dit kasteel bouwen voor zijn vrouw. Na haar dood verkocht hij het. Benedictijner nonnen uit Ieper zochten hier tijdens de Eerste Wereldoorlog hun toevlucht en namen het kasteel in gebruik als abdij. De nonnen runden er jarenlang een meisjesschool. Als echte cultuurbarbaren namen we niet de tijd om het van binnen te bekijken, maar gingen na het schieten van wat foto's weer weg.

Omdat het zulk mooi weer was, leek het ons verstandiger om daar van te genieten en een wandeling te maken in het Connemara National Park.

Het terrein is meer dan 2000 ha groot en bestaat uit veengrond, heidevelden, meren en bergen. Vier van de Twelve Bens staan in het park, waaronder de piek van de Diamond Hill. We gingen voor de wandeling van ong. 3,5 km. Het beklimmen van de top van de Diamond Hill leek ons net iets te hoog gegrepen. Zeker na het begaan van een misstap (letterlijk in dit geval...) door een van onze medereizigers (het gaat nu weer goed, gelukkig!).

We hadden erg mooi weer, zoals wel blijkt uit deze sunglasses-picture! En ook een heel mooi uitzicht.

We picknickten halverwege de tocht en genoten van de natuur om ons heen.

'Then there are the grand bare mountains... with caprices of sunlight playing about their solemn heads, and shining intho their purple depths; and below are waters untraceable and incalculable'. (Letters from Ireland, Harriet Martineau, 1852)

Op de terugweg stopen we nog bij een leuk winkeltje. Rond 14.30 uur waren we weer in het hotel. Daar werd nog wat gerelaxed: lekker lezen op het terras, anderen wilden weer liever tennissen of golfen. En Arjen redde nog 2 dames die niet met hun (huur)auto overweg konden...

Rond 18.00 uur liepen we naar het dorp waar we lekker aten bij het Alcock & Brown Hotel onder het genot van een goede fles wit, een nog betere fles rood en 2 kerels die op een gitaar live muziek verzorgden. Een goede afsluiting!

Ondertussen zijn de meeste spullen weer ingepakt en maken we ons op voor de laatste trip in Ierland: Belfast. Dat wordt een lange dag in de auto morgen!