Sunday - Ennis & The Burren

Vanochtend zaten we om 8.30 uur aan het ontbijt in het hotel.

Dankzij een tip van de vrouw van de voorganger van vorige week, in Killarney, ontdekten we dat in Ennis, op ruim een half uur rijden van Lisdoonvarna, de Ennis Evangelical Church te vinden is. Daar gingen we zondagochtend naar de kerk. Deze kerk is gevestigd in een pand op het bedrijventerrein aan de rand van Ennis. Na het ontbijt, waar wij om half negen als eersten aanschoven, moesten we tempo maken. Want niet eerder bezochten we op onze reizen in het Engelse taalgebied een kerk die zo vroeg begon: om 10.30 uur al.... Maar goed, op de weg hadden we geen oponthoud, dank zij het navigatiesysteem reden we zonder een afslag te missen naar de rand van het bedrijventerrein en vandaar wezen duidelijke bordjes de weg naar de kerk die gevestigd was in blok E, unit 6. Het pand zag eruit als een bedrijfspand. Behalve aan de opschriften was het niet als kerk te herkennen. Toen we (AL en Jan, alvast vooruitgelopen) even bij de deur aarzelden omdat het pand er niet heel open uitzag, werd de deur voor ons opengedaan. Een vriendelijke heer heette ons welkom en informeerde belangstellend hoe we heetten en vanwaar we kwamen. Den Braber, zei ik. Hij was zeer geïnteresseerd in Nederlandse namen, want hij had nog wortels in Zuid-Afrika. Hij wilde zelfs weten hoe het gespeld werd. Inmiddels arriveerde de rest. Na nog geïnformeerd te hebben of zij allemaal familie waren, wees hij ons de weg naar boven. Bovenin het pand was een kerkzaal gevestigd, waar een 110 stoelen stonden. Alles zat keurig in de verf en de stoelen waren netjes bekleed. Een groot contrast met het zaaltje in Killarney. Diverse mensen kwamen ons een hand geven en een praatje maken. Op het podium zaten een mevrouw met een keyboard en twee heren met akoestische gitaren de muziek voor de dienst nog even te oefenen. Om een minuut over half elf begon de man die ons ontvangen had met de dienst. Er waren op dat moment 34 mensen. De vrije omgang met aanvangstijden, die ons in Dublin en Killarney ook al opviel, bleek wederom. Na het openingsgebed en de mededelingen was het bezoekersaantal al wat verder opgelopen. In totaal kwamen we zo rond de zeventig personen uit. De belangstelling voor onze achternaam bleek trouwens een reden te hebben. Eén van de mededelingen was namelijk dat rechts achterin de familie Den Braber uit Holland zat... De vraag of het goed werd uitgesproken (keurig) heb ik bevestigd door mijn duim op te steken. De mededelingen waren overigens vrij interactief: een mevrouw die enkele maanden naar Amerika ging legde nog even uit hoe het ook weer zat. De gemeentezang vond plaats uit hetzelfde liedboek als in Killarney. Dit keer waren echter wat meer liederen gekozen waarvan wij de melodie kenden. De tekst werd, net als die van schriftgedeelten die aan de orde kwamen, op de wand geprojecteerd. Omdat de mevrouw die achter het keyboard zat behalve een heldere stem ook een microfoon had, ging het zingen prima. Af en toe zette ook iemand nog een tweede stem in. Ook werd af en toe afwisselend door mannen en vrouwen gezongen. Het klonk mooi. Na het openingsgebed, enkele liederen, schriftlezing, gebed en de collecte was er gelegenheid voor de kinderen om naar de zondagsschool te gaan. Na even aarzelen besloot Freek dat hij dat wel wilde. Anne Laura ging mee. Ze was met stip de oudste deelnemer en heeft, naar wij begrepen, als hulpjuf gefungeerd. Na het vertrek van de kinderen vond "the communion" plaats, ofwel het Avondmaal, ingeleid door een kort gebed voor het brood en een kort gebed voor de beker. We hadden de indruk dat dit een standaard onderdeel van wekelijkse eredienst was. Hierna werd het woord gegeven aan een jongere man, die de preek verzorgde. Hij nam niet een bepaalde tekst als uitgangspunt, maar had een onderwerp dat hij vanuit verschillende schriftgedeelten belichtte. Samengevat: Zoals kinderen op hun ouders lijken, lijken mensen op hun Schepper, die hen immers naar zijn beeld en gelijkenis schiep. Nadat door de zonde de relatie met God verbroken is geraakt, heeft God door Jezus de weg weer geopend waardoor christenen kinderen van God zijn. Als gevolg hiervan zullen en moeten zij dan ook op hun Vader c.q. op Jezus gaan lijken. Na afloop werden we hier ook weer uitgenodigd voor een kop thee/koffie in een van de zalen beneden. Aangezien de zondagsschool nog niet was afgelopen, was er alle aanleiding om van die uitnodiging gebruik te maken. De mannelijke helft van een Iers echtpaar, door Arjen aangesproken, bleek op die kans om zijn visie te ontvouwen gewacht te hebben. Via de resultaten van het Nederlandse, Duitse en Engelse elftal tijdens het recente WK en het aanstaande referendum over de onafhankelijkheid van Schotland kwamen we als vanzelf op de rivaliteit tussen Engelsen en Ieren terecht. Zoals bij alle lieve lezertjes bekend is die rivaliteit tot vrij recent bloedig uitgevochten. Nog altijd stellen Engelsen Ieren achter, zo bleek uit een lijstje voorbeelden. Ieren zijn niet helemaal anders, maar ten minste wel een beetje. Zo nemen zij het ons Nederlanders helemaal niet meer kwalijk dat stadhouder-koning Willem III destijds nogal bloedig tegen de Ieren heeft gevochten. Terwijl het nog maar ruim 300 jaar geleden is... Intussen was de zondagsschool afgelopen. Freek was met enkele medepupillen aansluitend aan het beoefenen van zijn favoriete sport begonnen, dus die vond dit al met al helemaal geen vervelende kerk. Ook de anderen hebben deze zondag weer met genoegen deelgenomen aan de eredienst. Buiten werden we nog door een van de kerkgangers aangesproken. Toen hij zag dat we uit Nederland kwamen, vroeg hij gelijk of een van ons in het leger diende. Hij had nl. zelf wel in the army gezeten en in Libanon en Bosnië Nederlandse soldaten ontmoet. Hij was nogal lang van stof. Z'n vrouw, die aan het stuur van de auto zat, kapte de discussie af met de opmerking: 'He is now a soldier in the army of the Lord'. En daarna scheurde ze er vandoor!

Uit de kerk liepen we nog een rondje door Ennis. Dit plaatsje is de hoofdstad van county Clare en ligt aan de rivier de Fergus.

Een eindje buiten Ennis ligt het kasteel van Dysert O'Dea. We beklommen de 15e eeuwse burchttoren en hadden een mooi uitzicht over de omgeving.

Daarna reden we nog een rondje over (of is het door) de Burren, een uitgestrekt kalksteenplateau. Het woord Burren stamt van het Ierse woord boireann, dat rotsachtig land betekent. Een opzichter van Cromwell omschreef dit gebied in 1640 als 'een ruig land, dat net niet genoeg water heeft om een man te verdrinken, geen boom om hem aan op te hangen en geen grond om hem in te begraven'.

De Burren is een unieke omgeving met zeldzame planten, mediterrane en alpiene soorten groeien naast elkaar. Van mei tot augustus bloeien er enorm veel bloemen, vooral rond ondiepe meren, maar soms ook in de spleten van kalkstenen platen. De diepe spleten zijn door ijsvorming, wind en regen ontstaan. Het regenwater sijpelt door het poreuze gesteente en slijpt onder het rotsplateau een uitgebreid grottenstelsel uit. In dit gebied leven dassen, vossen, hermelijnen, wilde geiten, hazen, veel vogelsoorten en wel 28 verschillende soorten vlinders. Bijzonder is dat het in de winter op de heuvels warmer is dan in het dal. Het vee graast hier 's winters dan ook op de helling.

We stopten bij Poulnabrone Dolmen, een portaalgraf uit 2500-2000 voor Christus.

We reden een mooie route via Black Head naar Fanore. Daar liep het kalksteen helemaal door tot aan het strand.

Het is opvallend hoeveel ruïnes er hier te zien zijn, van huizen, maar ook van kerken, kloosters en kastelen. Het heeft best wel wat mysterieus...

Vanavond (zondagavond) zijn Tanja, Arjen en ik nog naar Doolin geweest voor een zonsondergang. Op Doolin Pier hadden we een mooie plek gevonden. Helaas gooide een wolk op het laatste moment roet in het eten. Maar het leverde zeker nog mooie plaatjes op!

Morgen vertrekken we (alweer!) naar ons volgende (en tevens voorlaatste) adres: Abbeyglenn Castle Hotel in Clifden.