Van Dublin naar Kilkenny

En natuurlijk was er ook vannacht weer feest in de Harcourt Street in Dublin... Blijkbaar ben ik er ondertussen aan gewend, want ik heb redelijk geslapen. Om 7.45 uur vertrokken Tanja en ik weer voor ons dagelijkse ritueel. Vanochtend ging de paraplu mee, maar we hoefden 'm niet te gebruiken. Toen we terugkwamen werd er bij de club aan de overkant van de straat net een voorraad bier afgeleverd. Ze gaan waarschijnlijk vanavond weer verder met feestvieren ;-)
Wij zullen er dan in ieder geval geen last meer van hebben!

Rond 8.30 uur ontbeten we, waarna we de laatste spullen inpakten en om ong. 10.00 uur uit Dublin vertrokken.

We stopten bij een mooi uitkijkpunt over de stad.

  

Omdat we vandaag niet zo'n grote reis moesten maken, besloten we om een omweg te nemen door de Wicklow Mountains over de Old Military Road.

Deze Military Road loopt dwars door de Wicklow Mountains en werd aangelegd door de Engelsen tijdens hun veldtocht tegen de Ierse rebellen na de opstand van 1798. We passeerden o.a. Glencree, Sally Gap en Glemnacass (waterval).

De Wicklow Mountains (de hoogste berg is 915 meter) liggen op een uur rijden vanaf Dublin. Door de ontoegankelijkheid vormden deze bergen een veilige schuilplaats voor tegenstanders van de Engelse heersers. Hoewel de inwoners van het grootste gedeelte van het zuidoosten in de Pale* gehoorzaamden aan de Engelse kroon, waren in de Wicklow Mountains krijgsheren als de O'Tooles  de baas. Ook de opstandelingen van 1798 zochten hier hun toevlucht. Een van hun leiders, Michael Dwyer, wist zelfs tot 1803 in de buurt van Sally Gap uit handen van de Britten te blijven. De bouw van de Military Road maakte het gebied toegankelijker, maar nog steeds zijn de bergen zeer dun bevolkt.

*Het woord Pale verwijst naar het gebied rond Dublin waar de Engelsen vanaf de Normandiërs tot in de tijd van de Tudors de macht uitoefenden. Op het hoogtepunt van de Engelse invloed in Ierland strekte de Pale zich uit van Dundalk in County Louth tot aan de stad Waterford. Ierse hoofdmannen buiten de Pale mochten hun land behouden mits ze hun erfgenamen binnen de Pale lieten opgroeien. De bewoners van de Pale steunden de belangen van de Engelse koning en beschouwden zichzelf als de bewakers van de Engelse normen en waarden in Ierland. Hierdoor werd de kloof tussen de oorspronkelijke Ierse bewoners en de veel kleinere groep Anglo-Ieren steeds groter, een voorbode van de tot mislukking gedoemde Britse inmenging in Ierland.
Tot zover de geschiedenisles voor vandaag!

Onderweg kwamen we door het plaatsje Hollywood. We wilden graag eten bij de plaatselijke Inn, maar ondanks het bord 'food served all day', waren ze nog niet open. We reden nog maar een stukje verder en lunchten uiteindelijk in Kilcullen, waar ik een sandwich met goatcheese and onions at, met daarbij natuurlijk chips... Dat (aardappels) krijg je trouwens bij veel gerechten erbij of is een onderdeel van het eten. Het is geen wonder dat, toen de aardappeloogst mislukte, er een grote hongersnood ontstond (1845-1848). 1 miljoen Ieren zijn gestorven van de honger en minstens zoveel emigreerden naar Amerika.

Na het eten reden we verder over de M9 tot vlakbij Kilkenny. Om 15.00 uur waren we ingecheckt in het Pembroke Hotel.

Ondanks de regen hebben we een wandelingetje gemaakt naar het Kilkenny Castle (te zien vanuit mijn hotelkamer).



Dit Normandische fort (een van de beroemdste van Ierland) werd rond 1190 gebouwd en is tot 1935 bewoond geweest. Vanaf het eind van de 14e eeuw woonde de machtige familie Butler er. Zij veroverden de macht in die periode en hielden die meer dan 500 jaar.

Omdat het bleef regenen, zijn we maar gaan eten. Winkelen doen we morgenochtend nog wel...
We kwamen, op verzoek van de kids, bij een Italiaans restaurant terecht, waar o.a. pizza werd gegeten en chocolate cake/wild berry cream cake na...

Nu gaan we nog wat ontspannen op de hotelkamer. Morgen reizen we verder naar Ballycotton.