Belfast

We besloten het vandaag wat rustiger aan te doen en pas rond 9.00 uur te ontbijten. We hoefden nl. pas uiterlijk 21.30 uur bij de boot te zijn, dus tijd genoeg om de stad te verkennen.

In dit hotel stonden er o.a. pannenkoeken op het menu, dus de keuze was gauw gemaakt!

Na het eten werden de spullen weer ingepakt en in de auto gezet.

We maakten een bustour door Belfast in één van de hop-on-hop-off-bussen. We werden - wel iets later dan afgesproken, maar natuurlijk wel luxe - afgehaald bij ons hotel met een pendelbusje dat ons naar het beginpunt van de rondrit bracht. Daar stapten we over in de bus waar Laeticia onze gids was en - zoals de gids ons zei - the lovely Sam onze chauffeur.

Belfast heeft een mooi centrum. Het is qua architectuur te vergelijken met Dublin en steden in Engeland en Schotland die we eerder bezochten. Een Belfastse bijzonderheid was dat de rondrit voerde door het vrij woeste en lege gebied waar vroeger de scheepsbouwindrustrie heel groot was. Het bekendst is de werf van Harland & Wolff, die onder meer de Titanic bouwde. Op de plaats waar dat gebeurde is nu de Titanic Experience gevestigd. Daarover later meer.

De rondrit voerde ons ook over het terrein van het Noord-Ierse parlement, de Stormont. Voor de bus het terrein op mocht, kwam eerst een politieman naar binnen die de bus zo te zien op verdachte pakketjes onderzocht. Zo te zien, want hij legde niet uit wat hij kwam doen. Hij was waarschijnlijk erg ervaren, want hij deed er niet lang over.

Het Noord-Ierse parlement, the Northern Ireland Assembly, is gevestigd in een prachtig op een heuvel gesitueerd gebouw. Het glooiende terrein eromheen is als park ingericht. The Assembly bestaat sinds het Goede Vrijdagakkoord van 1998. Tot 1973 was er ook een Noord-Iers parlement, maar dat is opgeheven nadat "the Troubles" waren uitgebroken. Onze gids was er erg blij mee dat in dit parlement nu voormalige strijders uit de tijd van de Troubles samen Ierland besturen. Omdat de bus niet stopte, moest ik de foto's door het raam maken. En helaas regende het...

Na het rondje langs het parlementsgebouw kwam het deel van de bustour dat echt uniek voor Belfast is: de peace wall, een merkwaardige naam voor een muur die gebouwd is om bevolkingsgroepen te verhinderen elkaar naar het leven te staan. Deze muur is gebouwd tussen de wijken Shankhill en Falls. In Shankhill wonen de unionisten/loyalisten. Dat zijn de (meestal protestantse) aanhangers van de aansluiting van Noord-Ierland bij het Verenigd Koninkrijk. In Falls wonen de republikeinen, de  (meestal katholieke) aanhangers van de gedachte dat heel Ierland onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk moet worden.

 

De conflicten tussen deze bevolkingsgroepen voeren terug op de 17e eeuw, toen Engelse en Schotse migranten delen van Ierland koloniseerden, uiteraard niet tot vreugde van de oorspronkelijke bewoners. Dit leidde tot opstanden en oorlog. Ook de Nederlandse stadhouder Willem III, die koning van Engeland werd via zijn huwelijk met Mary Stuart, had daarmee te kampen. In de slag bij de Boyne in 1690 versloeg hij de Ierse/katholieke troepen (die stonden overigens onder leiding van zijn schoonvader, die als Engelse koning aan de kant geschoven was ten faveure van zijn dochter en schoonzoon). Deze slag en de aanvoerder "William of Orange" of ook wel "King Billy" worden door de Noord-Ierse unionisten nog altijd herdacht, onder meer in de zgn. Oranjemarsen, vaak aanleiding voor rellen tussen de bevolkingsgroepen.

In Shankhill en Falls zijn op blinde muren en op de peace wall allerlei muurschilderingen (murals) aangebracht. Die hebben over het algemeen een sterk politieke lading, waarin de "martelaren" van de loyalisten dan wel de republikeinen worden herdacht, de andere partij wordt zwart gemaakt en de helden van het bewust kamp (waaronder dus King Billy) geprezen. Het was best indrukwekkend om door deze - overigens niet erg mooie of indrukwekkende - wijken te rijden en de plaatsen met eigen ogen te zien waar nog maar 20 jaar geleden allerlei aanslagen plaatsvonden. Zo wees de gids ons op een klein gebouwtje, waar nu een bank gevestigd is. In oktober 1993 vond daar de "Shankhill Road bombing" plaats. Het gebouwtje werd compleet verwoest door een bom. Tien mensen (onder wie de man die de bom aan het plaatsen was) kwamen om en dit leidde tot een golf van wraakacties.

We reden ook nog langs het politiebureau. Dat is ommuurd, voorzien van hoge hekken en op de binnenplaats stonden de bekende indrukwekkend gepantserde Landrovers die we nog uit het nieuws van destijds kennen.

De meeste grote straten van Belfast komen uit op het centrale Donegall Square. Midden op het plein staat de City Hall uit 1906. De hoeken bestaan uit druk versierde torens en in het midden rijst een 53 meter hoge koperen koepel op. Bij de hoofdingang staat een beeld van koningin Victoria. Zij was degene die opdracht gaf voor de bouw, om de stad meer aanzien te geven. Aan de oostkant staat een beeld van Edward Harland, de oprichter van de scheepswerf Harland and Wolff, waar de Titanic werd gebouwd.

De Titanic, die bij zijn eerste reis in 1912 op een ijsberg liep, werd in de haven van Belfast gebouwd; dit gebied heet nu Titanic Quarter.

De Titanic Experience is een toeristische attractie (geopend in 2012, een eeuw na de ramp) en is gevestigd boven de scheepshelling. In het centrum zijn 9 zalen met tentoonstellingen, waarin je info krijgt over de bouw van en de speurtocht naar het wrak van de Titanic.

In 1908 werd door Harland & Wolff 2 scheepshellingen en een enorm portaal geconstrueerd om daar de Titanic e.a. schepen te kunnen bouwen. Bij de tentoonstelling wilden ze je laten ervaren hoe hoog zo'n gantry wel niet was.... Met een lift gingen we omhoog en keken naar beneden, veilig vanachter een stevig hekwerk. Van veiligheidseisen hadden ze destijds nog nooit gehoord. Dan is het best bijzonder dat er bij de bouw en lancering 'slechts' 8 mensen om het leven kwamen....

De gerestaureerde SS Nomadic, het laatst overgebleven schip van de White Star Line, is ook te bezoeken. 

Na de tentoonstelling bekeken te hebben, liepen we terug naar het centrum. Vanuit de bus hadden we al het e.e.a. gezien, maar nu schoten we nog wat foto's van onder andere:

De 2 grote scheepskranen van de Harland & Wolff scheepswerf. Sommige mensen zeggen dat H & W voor Hello & Welcome staan, de werknemers beweren dat het voor Hard Work staat...

Cave Hill, je kunt met een beetje fantasie een gezicht in deze rots ontdekken. Jonathan Swift (een bekend schrijver) zag er een slapende reus in, die de stad bewaakt. Hij deed hier inspiratie op voor zijn boek Gulliver's Travels.

Een van de bekendste monumenten van Belfast is de Albert Memorial Clock Tower, een scheefgezakte klokkentoren uit 1869. Deze toren werd gebouwd als gedenkteken voor de overleden echtgenoot van Queen Victoria.

Nuala with the Hula, die een ring van licht op de baai werpt.

The Big Fish op de Donegall Quay

En nog veel meer...

We aten een hapje in het restaurant Metro Kitchen. Dit restaurant is gevestigd bij het hotel waar we de vorige nacht hadden geslapen. Dat was wel zo makkelijk, omdat de auto's daar nog in de buurt stonden. Om 20.00 uur reden we alvast naar de boot. Deze keer voeren we met de Stena Mersey, die rond 22.30 uur uit Belfast vertrok.

De kapitein heette ons allemaal welkom aan boord en vertelde dat de route zuidelijk langs het Isle of Man zou gaan. Omdat hij met zijn voornaam Paolo heette, net als de kapitein van de Costa Concordia, vroeg een van de reisgenoten zich af of we het eiland wel of niet zouden 'omzeilen'. Blijkbaar woonde de moeder van de kok daar niet en kwamen we heelhuids in Birkenhead aan ;-)

Vrijdagochtend 5.30 uur werden we gewekt voor het ontbijt...