Grace Evangelical Fellowship in Killarney

Jan had via internet de Grace Evangelical Fellowship in Killarney opgespoord. Die bezochten we vandaag. De weg van Kenmare naar Killarney is onderdeel van de zogenaamde Ring of Kerry. Deze weg staat bekend om zijn prachtige uitzichten op de Ierse natuur. De afstand naar Killarney was een goede 30 km. Maar de aanmoedigende bordjes met 80 en 100 km/uur ten spijt, schoot het vanochtend niet op. We reden om 10.00 uur weg en waren, mede door grote parkeerdrukte, maar net op tijd om de dienst van 11.00 uur te halen. Gelukkig zijn ze hier niet zo moeilijk. Er komen mensen te laat, of iemand staat tijdens de dienst op om even een mok koffie te halen. In NL zou dit wellicht niet zo gewaardeerd worden... De Grace Evangelical Fellowship heeft geen eigen gebouw en komt daarom op zondag samen in het Killarney Cultural Centre. Aan de buitenkant zag dat Centre er nog best netjes uit. Vanbinnen was er weinig cultureels te ontdekken. Er stonden wat rijen stoeltjes in verschillende kleuren, maten en staten van verveloosheid. In een vergelijkbare staat verkeerden de wanden. Er waren, ons inbegrepen, 23 mensen. Het bordje in de tuin beloofde informal worship en die vlag dekte de lading prima. De dienst begon met een kort welkom en een gebed. Daarna was er ruim de gelegenheid voor praise. We zongen een aantal liederen uit de bundel "Complete Mission Praise" waarvan we er eentje herkenden en dus direct meezongen. De liederen werden aan elkaar gepraat (en soms ging dat praten naadloos over in een soort gebed) door een dame die ook met haar heldere stem leiding gaf aan de gemeentezang. Na de gemeentezang was er ruimte om dingen met elkaar te delen (sharing). Als je een bijzondere blessing had ervaren, als je ergens mee zat, je kon het delen. Mensen gingen in willekeurige volgorde vanaf hun stoeltje praten. Soms was het een gebed, soms meer een verhaal. Een van de aanwezigen bad bijvoorbeeld voor iemand die regelmatig dronken was. Het was niet altijd helemaal goed te verstaan door het zachte praten en het Ierse accent. Het langst aan het woord was een meneer. Hij vertelde in een lang verhaal hoe het Woord hem aansprak en liet weten dat hij de uitkomst van alles in het leven, ook de ziekte van zijn vrouw, in Gods handen legde. Deo volente, zei hij - dat was een voor ons niet onbekende uitdrukking. Daarna was er de preek. Tijdens de preek werd zondagsschool gehouden in de naastgelegen zaal, verzorgd door de vrouw van de voorganger. Anne Laura en Freek hebben daaraan deelgenomen. En ze hebben zich goed geweerd. Freek kreeg zelfs complimenten over zijn beheersing van de Engelse taal! Dat moest hij maar eens tegen zijn lerares vertellen. De preek ging over het boek Ruth, meer in bijzonder hoofdstuk 3. De voorganger ontwaarde in het boek onder meer de lijn dat Naomi van negatief, God aankijkend op alle bitterheid in haar leven, positief gestemd en gezegend wordt door het totstandkomen van het huwelijk tussen Ruth en Boaz. De ons bekende allegorische duiding van de gebeurtenissen in dit bijbelboek was duidelijk niet de zijne. Zo vroeg hij aan het eind van zijn betoog, tussen de heel praktische toepassingen door, met wie van de hoofdpersonen wij ons identificeerden: Naomi, Ruth of Boaz. De voorganger was prima te verstaan. Hij bleek afkomstig uit Amerika, Oregon als ik het goed onthouden heb, en heeft zich twintig jaar met het dienen van kleine gemeenten in Engeland bezig gehouden, waarna hij en zijn vrouw naar Ierland gekomen zijn om deze kleine gemeente te dienen. Na de dienst werd thee en krentenbrood rondgedeeld. Voor Betty werd speciaal koffie gemaakt... We hebben nog een half uurtje staan napraten met diverse personen. Zo spraken we onder meer de voorganger, zijn vrouw, enkele andere leden van de gemeente en een gast, die zelf uit ook uit Amerika kwam en op vakantie was. Hij kwam regelmatig in Nederland waar hij in Badhoevedorp aan een theologisch instituut lessen gaf. Hij was baptist en ook nog een five points Calvinist. Maar dat was voor hem niet het voornaamste, en daarom presenteerde hij zich liever als christen. Langs dezelfde schitterende route, nu een stuk drukker, reden we weer naar Kenmare. We zijn weer een ervaring rijker. De ontmoeting met deze kleine gemeenschap in het aftandse zaaltje, met haar eigen vormen en kleuren, maar toch verbonden aan dezelfde bijbel als wij in onze Nederlandse kerken, hadden we niet willen missen. -----------------                                  Bovenstaande tekst werd door Jan geproduceerd, waarvoor dank! Verder hielden we een rustdag, liepen een rondje, kookten groentesoep en aten een broodje. Tanja en Arjen maakten nog een ommetje door de omgeving en reden over een leuk weggetje. Bij een verlaten boerderij werden ze aangevallen door 2 honden. Gelukkig zaten ze in de auto... Nu drinken we nog een wijntje en daarna is het bedtijd. See you later!