Mercredi - Quimper et Pointe du Pen-Hir

Vanochtend begonnen Tanja en ik met ons gebruikelijke ochtendritueel: een wandeling.

Maar voordat het zover was, moesten we eerst de was ophangen, de vaatwasser leegruimen, tafel dekken enz.
Het leven van een huisvrouw valt niet mee, heb ik ontdekt ;-)

Na het ontbijt deden we rustig aan. Pas aan het eind van de ochtend vertrokken we naar Quimper.
Op een bankje aan de rivier de Odet aten we een stokbroodje.

Quimper is geplaatst op de lijst van historische steden en heeft een bijzonder rijk erfgoed. De stad wordt over het algemeen beschouwd als de meest Bretonse van alle Bretonse steden. De Bretonse naam van de stad, Kemper, betekent samenvloeiing.
In Quimper komen de rivieren Odet, Steir en Jet samen.

Borstweringen, torens en muren zijn in de oude stad bewaard gebleven, hoewel oude vakwerkhuizen nu tussen nieuwere herenhuizen en moderne panden staan.

In de Rue Kéréon (Schoenmakersstraat) staan de mooiste en oudste vakwerkhuizen van de stad.

Een niet te missen gebouw is de Cathédrale St-Corentin. Deze kathedraal is vernoemd naar de eerste bisschop van Quimper: Corentine, die van koning Gradlon (koning van Bretagne) een stuk grond voor de bouw van een kathedraal kreeg.

Helaas waren er uitgerekend vandaag dwaze vaders aan het protesteren met spandoeken vanaf de kerk. Althans we denken dat het dwaze vaders waren, want er stonden teksten op als '26 dagen moeder, 4 dagen vader, woede'. Voor de foto's kwam dat dus niet zo goed uit...

Het portaal bestaat uit zeven bewerkte archivolten, die een roosvenster omlijsten. Tussen de twee torens staat een beeld van koning Gradlon. De Tweelingtorens zijn 76 meter hoog en hebben dubbele openingen. De spitsen, uitgevoerd in de pont-croixstijl, werden in 1854 toegevoegd.

De stad Quimper is verder erg beroemd om het beschilderde aardewerk: ook wel Quimperfaience geheten.

De geschiedenis hiervan begint in 1690 toen Jean-Baptiste Bousquet neerstreek in de stad. Hij kwam uit de Provence, waar de concurrentie moordend was en hout voor de ovens schaars. In de buurt van Quimper waren er bossen in overvloed en de koninklijke kapvergunning voor brandhout werd eenvoudig verkregen. In het gebied was voldoende klei aanwezig die over de Odet vervoerd kon worden. De Manufacture de Pipes et Fayences van Bousquet groeide in korte tijd uit tot een centrum van de faienceproductie.

Verder winkelden we nog wat, ontdekte ik een scrapbookwinkel (hoera!) en aten we zo links en rechts wat.

De Jules Verne-draaimolen:

Een stuk stadsmuur:

Nadat we uitgekeken waren, stopten we bij een enorme supermarkt en deden inkopen voor de warme maaltijd. Zo'n supermarkt is een belevenis op zich... We hebben aan de meeste verleidingen weerstand geboden en alleen het hoognodige meegenomen.

Op de route naar huis reden we door Argol, waar we langs een triomfpoort kwamen (gebouwd in 1659).

Het Bretonse fenomeen ommuurde kerkterreinen (enclos paroissiaux), waarvan er bijna 70 in West-Bretagne zijn, is nauw verbonden met de opkomst van de linnenindustrie in de 16e en 17e eeuw. Aangemoedigd door evangeliserende missies, die religieuze hartstocht van gelovigen en vrijgevigheid van rijke juloded (lokale linnenhandelaars), rivaliseerden de parochies met elkaar in het bouwen van de mooiste ommuring. 

Na een lekkere maaltijd, besloten we rond 20.30 uur nogmaals naar Camaret-sur-Mer te rijden om 'de zon in de zee te zien zakken'. Freek vond dit meer geschikt als je 'een date hebt ofzo'...

Om 22.15 uur waren we weer bij ons huisje.