Deze zondagmorgen bezochten we de Evangelische Kirche van Ibbenbüren. In de zomermaanden houdt men de diensten niet in één van de kerkgebouwen, maar op bijzondere plaatsen. Vandaag was dat het terras van een strandtent aan de Aasee, een recreatieplas.
Zo zaten we om half elf op de houten bankjes, met een behoorlijk grote groep mensen, van wie de gemiddelde leeftijd niet erg laag lag. We zaten naast een dame van 86, die overigens nog elke dag een rondje rond het meer liep (ca. 3 km). Er was een elektronische piano, die bespeeld werd door een bekend musicus die ook concerten geeft - aldus de aardige buurvrouw. De lezingen werden verzorgd door enkele gemeenteleden. De plaatselijke predikant had de leiding. Naar aanleiding van de eerste verzen van Genesis 2 en het verhaal van de wonderlijke visvangst in Lukas 5, wees hij ons op het belang van rusten. Er is ruimte voor Gods werk in ons leven als wij niet meer zelf bezig zijn alles tot stand te brengen. Zijn adem kan uitgebluste mensen dan nieuw leven inblazen.
We kregen na afloop allemaal nog iets te drinken aangeboden. Toen we dat op hadden, hebben we het rondje om het meer zelf ook maar eens gelopen. We kwamen er heel wat nijlganzen tegen, zoals deze vergadering.
Terug in het hotel hebben we geluncht. Na wat gelezen te hebben, gingen we nogmaals wandelen. Ditmaal met stevige wandelschoenen, en dat was nodig. We liepen weer over een stuk beboste heuvelrug en dat was fijn, want de zon scheen krachtig. Dat was op de open plekken wel te voelen. We passeerden de Eisenquelle. Na een bominslag in de Tweede Wereldoorlog ontstond in de krater een bron van ijzerhoudend water, te herkennen aan de rode kleur.
Onze wandeling, over vlakke en steile paden, voerde ons langs een stukje van de Dörenther Klippen. Dit deel van het Teutoburger Wald is niet zo heel hoog, tot ca 150m boven normaal Duits peil, maar kent steile rotswanden. Een drietal naast elkaar staat bekend als de Dreikaiserstuhl. Er zouden allerlei legenden zijn rond de namen van de rotsen, maar die van deze kon ik zo gauw niet vinden. We voelden onszelf in elk geval wel tot keizerlijke hoogte verheven toen we elk op één van de rotsen gingen zitten en elkaar vanaf die troon fotografeerden.
Er waren ook mooie uitzichten op het Bocketal, het dal waarin ons hotel staat. En natuurlijk kwamen we ook Hermann weer tegen.
Na de wandeling, die zo'n twee uur duurde, hebben we op het terras van het hotel gegeten en daarna nog een Nederlandse kerkdienst teruggekeken.
Hiermee sluiten we dit weekend in het Teutoburger Wald af. Morgen wacht Leipzig ons!
Goede reis naar Leipzig!
BeantwoordenVerwijderen